Door Groningen:
De tocht voert langs een aantal oude militaire objecten: vestingdorpen als Nieuweschans, Oudeschans en Bourtange, oude schansen en fleches bij Bellingwedde, verdedigingswallen langs de grens met Duitsland, de börg in Wedde. Het minste bekend (en daarom misschien het leukst)is een linie achter Bellingwolde. Het Noaberpad gaat daar over een zigzaggend dijkje, de zogenaamde "Soldatendijk", van een fleche (veldversterking) bij de vroegere grensovergang naar een complete schans in het natuurgebied de Lethe.
De tocht begint (voor ons althans) in Nieuweschans waar bij het oude exercitieplein in het midden van het dorp nog de vroegere hoofdwacht staat. Vanuit Nieuweschans gaat het nog een stukje langs de Westerwoldse Aa naar het pitoreske Oudeschans waar een aantal van de oude wallen zijn gerestaureerd. Ook een ophaalbrug is weer in ere hersteld. Het zelfde type ophaalbrug vind je ook weer in Bourtange terug.
We verlaten de uitgestrekte vlakten van het kleigebied en gaan naar zandgronden bij Bellingwolde: een langgerekt agrarisch dorp met schitterende oude boerderijen en een oude rechtbank uit 1647. Vlak achter het dorp bevindt zich langs de grens een leuke verdedigingslinie.
Via Vriescheloo komen we in Wedde waar nog een kleine börg staat. In vroegere eeuwen is er regelmatig gevochten om dit kasteeltje. Ook Bommenberend, de bischop van Münster, liet zich hierin niet onbetuigd.
Van Wedde gaat het (weer)langs de Westerwoldse Aa en vervolgens de Ruiten Aa naar twee mooie authentieke gehuchten met heel oude boerderijen: Ter Wupping en Smeerling.
Hier zien we een heel andere provincie Groningen: afwisselend en glooiend terrein, bebost en beslist geen verre einders. Na Smeerling gaat het Noaberpad weer een heel stuk langs het Ruiten Aa: door een metbroek (vochtig moerasbos), langs herstelde meanders en nieuw aangelegde vistrappen naar Bourtange met zijn indrukwekkende wallen en voorwerken en alleraardigste synagoge. De tocht voert verder langs de noodkant van Bourtange langs een kleine schans bij een sluisje (de Bakoven)en over een oude dijk naar de grens met Duitsland. Daar is direct langs de grens nog een verdedigingslinie herkenbaar.
De tocht voert ons terug naar de Ruiten Aa en langs Sellingen en Ter Borg. Weer valt het op dat dit landschap zo on-gronings is. Zelfs de boerderijen zijn anders.
Vanaf Ter Borg is het nog een klein stukje naar het zuidelijkste puntje van Groningen: Ter Apel. Bij de noordelingen bekend vanwege het oude klooster.
Even ten zuiden van Ter Apel verlaten we de provincie Groningen en ook de bosrijke streek Westerwolde. Het gaat nu richting Drentse veenderijen.
Door Drente:
Wat direct opvalt zijn weer de wijde vlakten en de hoge luchten. Vanaf Ter Apel volgen we het oude riviertje de Runde en komen uiteindelijk in Klazienaveen, genoemd naar Klaziena, de vrouw van de vroegere grootindustrieel Willem Albert Scholten. Deze hield zich ondere andere bezig met vervening, aardappelmeelindustrie, strokartonproductie in binnen- en buitenland (tot in Polen en Rusland)
Pas zuidelijk van Klazienaveen wordt het mooi: een groot stuk hoogveengebied is hier bewaard gebleven en het Noaberpad gaat er dwars doorheen.
Na het hoogveengebied gaat het via een oude veendijk naar het smalspoormuseum. Het pad is slecht onderhouden (medio 2006) en braamstruiken maken hier het wandelen niet leuk.
Dan nog een kort stukje naar Oosterbos, werkelijk een "plaatje":
Vanaf Oosterbos is het nog een paar honderd meter naar de grens met Duitsland: het Graftschaft Bentheim. We duiken het dal van het Schoonebeekerdiep en de Vecht in.
Door het Grafschaft Bentheim
Wat direct opvalt is het vlakke land. Bij het Schoonebeekerdiep ligt de grens en vlak daarna treffen we de eerste ja-knikkers.
Het eerste stuk langs de landweggetjes door het Grafschaft Bentheim is vlak. Pas na het Coevorden-Picardie kanaal wordt het landschap weer aantrekkelijker.
Emlichheim (Emmelkamp in het Nederlands) komt in zicht en we vervolgen de tocht langs de Vechte richting Hochstede. Het landschap langs de rivier is licht glooiend. Daarna volgt weer een vlakker stuk tot aan de Wilsumer Berge, een voorloper van de stuwwal van Twente.
Langs de Vecht. Op de rechterfoto: olieleidingen en op de achtergrond (tussen de bomen)een olietransport per trein.
Bij Wilsumer Berge komen een zandafgraving en de eerste heuveltjes in zicht.
Een kijkje achterom vanaf de Lönsberg, net voor we de grens met Twente bij de Paardenslenkte oversteken.
